به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار، باختيم… اين بار اما واقعا، واقعا واقعا چيزي از ارزش هاي بازيکنان مان کم نشد! تا پيش از اين بازي، تعارف بود هر وقت مي گفتيم؛ «باختيم، اما چيزي از ارزش هاي بازيکنان مان کم نشد!» باختيم… اما بيش از آرژانتين، و حتي مسي، به داور کوري که پنالتي به آن واضحي را نگرفت! به داور کوري که راه به راه جلوي بازيکنان ما «سبز» مي شد! به داور کوري که بيشتر از ماسکرانو، نقش هافبک دفاعي را براي آرژانتين بازي کرد! غلط نکرده باشم؛ فيفا، روي چشم داور صرب، خالکوبي کرده بود! از همان خالکوبي هاي معروفش! مسبوق به سابقه اش!
***
باختيم… اما حقا که ما در واليبال، برزيل، ايتاليا و… را بسي مردانه تر برديم تا آرژانتين با همه ستارگانش، ما را در فوتبال! البته همه ستاره هاي آرژانتين نبودند، چرا که… چرا که ديگوي بزرگ از روي سکوها، و نه در ميدان مسابقه، به مصاف آمده بود! باختيم… اما مارادونا شاهد بود که مسي، جز آن گل لعنتي، چگونه در بين پسران ايراني، به عز و جز افتاده بود! آقاي ديگو! سوت اين پنالتي که البته زده نشد، ديگر «دست خدا» نبود! «دست فيفا» بود؛ ناجور!
***
«جمهوري اسلامي ايران». مدت هاست که دنيا در برابر اقتدار اين نام، سر تعظيم فرو آورده. دنيا بگويد؛ «ورزش؟» واليبال را نشانش مي دهم، کشتي را، وزنه برداري را، حسين رضازاده را، همين هد رويايي اشکان را در همين بازي چند ساعت پيش! اما اگر دنيا مشخصا بگويد؛ «فوتبال؟» خوشحالي بي حد و حصر مسي را نشانش مي دهم بعد از گل دقيقه ??، نه به برزيل و آلمان و…، بلکه به ايران! آ…ه! مسي را هرگز اين همه شاد نديده بودم! آري، من به توي دنيا نشان مي دهم که آن صحنه پنالتي بود! و باز هم به تو نشان مي دهم تحسين همه غول هاي فوتبال را از بازي حماسي ايران! توي دنيا اگر بگويي؛ «علم؟» از نانو تا هسته اي، و از پزشکي تا ملي ترين سلول هاي مغز پروفسور سميعي را دارم که برايت رو کنم! توي دنيا اگر بگويي؛ «تلاش در راه دانش؟» قطرات خون احمدي روشن را به رخت مي کشم، آرميتا را! توي دنيا اگر بگويي؛ «قرباني تروريسم؟» باز همين ها را! و باز، کف پاي رئيس جمهور شهيد را در صحن سازمان ملل برايت نشان مي دهم! توي دنيا اگر بگويي؛ «ايستادگي؟» عصاي امامم را نشانت مي دهم، چفيه خامنه اي را، و شکوه و عظمت يک ملت را. توي دنيا اگر بگويي؛ «شهيد؟» چمران را نشانت مي دهم! و اگر بگويي؛ «شهادت؟» اصلا «کتيبه محتشم» را نشانت مي دهم! تو ميدان را معين کن؛ قهرمانش با من! و نشان دادن بچه هاي سيه چهره آفريقايي که هنوز نام بلند «خميني» براي شان مي گذارند، با من! اصلا چطور است از جام جهاني بکشي بيرون و ميدان سياست يعني ميدان جنگ را نشانم دهي؟… تا من برايت بگويم داستان مردي به نام «قاسم سليماني» را! «اسد» ايراني نيست، اما به او مي نازد، «سيدحسن» هم حتي! آهاي دنيا! هر وقت حلقومت دلتنگ يک شعار اساسي شد، «مرگ بر آمريکا»ي من، تقديم تو باد! اين شعار مادران چشم به راه سرزمين من است! گيسوسپيدکرده هاي منتظر! منتظر يک پلاک! آهاي دنيا! فرياد ملت ايران، از آن تو باد! که همين گونه هم هست! و تو همين فرياد اورژينال را سرمي دهي، به تاسي از ملت ايران! ملت قهرمان ايران! آخر آخر آخر حرف همين تظاهرکنندگان برزيلي هم که با همه عشق شان به فوتبال، عدل و داد را عاشق ترند، مرگ بر کساني است که مي خواهند زندگي آدمي را پاي زندگي شيطان و شيطان بزرگ قرباني کنند. آهاي دنيا! دير يا زود جام جهاني تمام مي شود، اما آنچه باقي مي ماند، فرياد توست در جست و جوي عدل و داد. قهرمان واقعي را بچسب! مردي از تمام ملت ها! مردي براي همه! جام جهاني بسيار بالا رفته، اما اين جام عدالت است که بايد در دستان آدمي… آدميزاد بدرخشد! بر گوش اين همه ناداوري، عاقبت ابرمردي خواهد آمد و سيلي خواهد زد… آخر خدا شاهد است که اين حق آدم است که خورده شده… ديروز در سوريه، امروز در عراق، ديروز در کجا، امروز در کجا… آهاي دنيا! فردا از آن توست… و جام هم، اگر که بلندتر فرياد برآوري! اگر که بداني در سکوت مردمک چشم پسري به نام «عليرضا» چه فريادي نهفته است!
***
خدايا! چيزي خيلي زياد از ارزش هاي آدميزاد کم کرده است؛ نيامدن بقيه الله را مي گويم! غيبت را! تروريست ها، الباقي شيطان بزرگ اند، اما تو هنوز مابقي خودت را به ما بدهکاري… بقيه الله را… بفرست او را… خدايا! اين جام ها، و هزاران از اين جام ها، با اين همه ناداوري ها، کام بشريت را سيراب نمي کند. خدايا! گذشت دوره اي که توپ گرد، سرگرم مان کند. مي بيني! ما حتي از زمين فوتبال هم دنبال آن زميني مي گرديم که تو وعده اش را به عدل و داد داده اي… و آن روز بيشتر مي چسبد خواندن اين سرود؛ «سر زد از افق، مهر خاوران…».
منبع: فارس