نتيجه بزرگترين لشکرکشي قرن از سوي جمهوري‌خواهان چه شد؟

آمريکا با شروع قرن به دنبال سرنگوني هفت دولت بودند. «وسلي کلارک» ژنرال ارتش آمريکا اين موضوع را فاش کرد. عراق، سوريه، ليبي، سودان، سومالي و لبنان در اين فهرست درج شده بودند و پس از اتمام کار، سراغ ايران مي‌آمدند. هدف مشخص است. اکنون دولت مستقر در آمريکا بايد تصميم بگيرد که اين هدف را چگونه تحقق ببخشد.دولت جمهوري‌خواه «بوش پسر» دستور بزرگترين لشکرکشي قرن را صادر کرد و همسايگان شرقي و غربي ايران توسط ارتش آمريکا اشغال شد. علي‌الظاهر رژيم صدام ۲۱ روزه سرنگون شد اما اشغال ۸ سال به طول انجاميد.اگر محور مقاومت و باتلاق عراق نبود، تيم راديکال دولت بوش به شدت مشتاق بود که تانک‌هاي آبرامز آمريکايي، تهران را هم فتح کنند.اما هزينه لشکرکشي آمريکا به عراق بيش از عوايد آن بود. واشنگتن ۲ الي ۳ تريليون دلار فقط در چاه عراق ريخت. آمريکا با اين پول مي‌توانست عراق را غرق کند بدون اينکه يک گلوله شليک کند اما هدف، قدرت نمايي در هزاره سوم بود. مضاف بر اين، آمريکا پس از فرار ارتش رژيم صهيونيستي از حزب الله در جنوب لبنان، به دنبال ايجاد سپري محافظ از قلمروي اشغالي صهيونيست‌ها بود.اما خسارات آمريکا در دوره جمهوري‌خواهان فقط به اين نقطه ختم نشد. چين از گيرکردن ماشين جنگي آمريکا در غرب آسيا نهايت بهره را برد و خود را به جايگاه برتر اقتصادي جهان رساند.آمريکا در دوره بوش پسر (۲۰۰۱ الي ۲۰۰۹) به جايگاه سوم در ميزان صادرات کل جهان و پشت آلمان و چين سقوط کرد. چين تا قبل از جنگ‌هاي پسا يازده سپتامبر آمريکا و لشکرکشي‌هاي بوش، در ميان پنج کشور اول جهان از منظر صادرات هم نبود. اکنون چين تاجر شماره يک جهان و آمريکا در جايگاه دوم است.

مقام استادي دموکرات در پيروزي بدون شليک گلوله!

سال ۲۰۰۹ (مصادف با زمستان ۱۳۸۷) حزب دموکرات دوباره به کاخ سفيد بازگشت. اکنون نوبت دولت دموکرات است که اهداف اصلي آمريکا را محقق کند. «اوباما» ظاهراً دستور هيچ لشکرکشي را صادر نکرد اما راهبرد او در کاخ سفيد منجر به تضعيف برنامه اتمي ايران، نابودي دو کشور سوريه و ليبي، تجزيه سودان و بستر‌سازي براي بزرگترين جنگ اروپا بعد از جنگ جهاني دوم شد، بدون آنکه آمريکا لشکرکشي کند.سودان در سال ۱۳۸۹ تجزيه شد. «مصطفي عثمان اسماعيل» مشاور «عمرالبشير» رئيس جمهور وقت سودان گفت: آمريکا در ابتدا مدعي وحدت سودان بود. سپس به حمايت از جدايي طلبان جنوب پرداخت و هم اکنون نيز به دنبال تجزيه کشورمان است.ليبي نابود شد. داستان اين کشور مثنوي هفتاد من است. اما يک خطي ماجرا اين است که آمريکا به يک الگوي جديدي در جنگ رسيد که بلافاصله پس از ليبي، در سوريه نيز اجرايي شد. الگو بدين شکل بود که تروريست و نيروي چريکي در حکم نيروي زميني پيشروي کند و ناتو به صورت هوايي آن را پشتيباني کند.عمليات آمريکايي «طلوع اديسه» نقطه آغاز تهاجم هوايي ناتو به ليبي و نابودي اين کشور بود. اين حمله در سالگرد حمله به عراق اتفاق افتاد اما آن بلايي که در جنگ عراق بر سر آمريکا آمد، ديگر تکرار نشد. زيرا حزب دموکرات، کشور‌هاي اروپايي ناتو و متحدان خود در غرب آسيا را براي سرنگوني دولت قذافي بسيج کرد و خود در جايگاه بازيگردان صحنه قرار گرفت نه بازيگر.

بيش از ۱۳ سال از طلوع اديسه (۲۹ اسفند ۱۳۸۹) براي آزادي مردم ليبي گذشته است. «امروز ما به تمام جهانيان اعلام مي‌کنيم که قذافي به دست انقلاب کشته شد. اين لحظه تاريخي است. اين پايان ديکتاتوري است». اين جملاتِ سخنگوي شوراي انتقال ليبي در روز کشته شدن قذافي (۲۸ مهر ۱۳۹۰) بود.بخش اعظم اين جملات درست بود! لحظه‌اي تاريخي براي ليبي رقم خورد و پايتخت ليبي تبديل به تنها پايتخت جهان شد که در روز روشن، در خيابان‌هاي آن بازار برده برپا مي‌شد و مي‌توانستيد با ۴۰۰ دلار يک انسان را برده خود کنيد! ليبي در حال حاضر دو تکه و تحت کنترل کلکسيوني از گروه‌هاي مسلح است.راهبرد ليبي همزمان در سوريه اجرايي شد اما به دليل حضور متحدين دمشق به سرمنزل مقصود نرسيد. با اين حال، ضربه‌اي به سوريه زدند که اسرائيل و ناتو با حمله مستقيم نمي‌توانستند به اين کشور وارد کنند.سوريه به مراتب گزينه سخت‌تري نسبت به عراق براي آمريکا جهت حمله نظامي بود، اما ين کشور بدون لشکرکشي توسط دولت دموکرات ويران شد.ماجرا فقط به غرب آسيا محدود نمي‌شود. حزب دموکرات استاد پيروزي بدون شليک گلوله است. دولت اوکراين به رياست «ويکتور‌يانوکوويچ» سياست ملايمي در قبال روسيه داشت. همين موضوع سبب شد که اين کشور در سال ۲۰۱۳ درگير سلسله درگيري‌هاي خياباني خشونت‌آميزي شود. دولت‌يانوکوويچ در نهايت سال ۲۰۱۴ ساقط شد. اين جنگ خياباني به نام انقلاب ميدان يا کرامت شهره شد.

سقوط دولت اوکراين مقدمه جنگ اوکراين شد. ارتش روسيه پس از سقوط دولت يانوکوويچ به شبه جزيره کريمه حمله کرد و اين منطقه را بخشي از خاک روسيه اعلام کرد.در اينجا نکته‌اي وجود دارد: در دوره اوباما، کشورهاي غربي با ايران بر سر پرونده هسته‌اي و روسيه بر سر پرونده اوکراين توافق امضا کردند. برجام براي ايران و مينسک براي روسيه. آنگلا مرکل بعدها موضوعي را فاش کرد که در فهم نوع تعاملات غرب با شرق کمک مي‌کند. «آنگلا مرکل» صدراعظم سابق آلمان ( ۲۰۰۵- ۲۰۲۱) درباره مينسک گفت: توافق ۲۰۱۴ مينسک تلاشي بود براي دادن زمان به اوکراين. همچنين کي‌يف از اين زمان براي قوي‌تر شدن استفاده کرد. مرکل در ادامه صريح‌تر گفت: «اوکراين ۲۰۱۴ اوکراين امروزي نبود. پوتين در آن زمان به راحتي مي توانست بر آنها غلبه کند و من بسيار شک دارم که کشورهاي ناتو در آن زمان مي توانستند به اندازه اکنون براي کمک به اوکراين اقدام کنند.» توافق ابزاري براي رسيدن به هدف بزرگتر بود نه حل مناقشه. هدف تضعيف روسيه بود. منتهي نياز به حداقل ۸ سال زمان بود تا اوکراين تبديل به انبار تسليحات غربي و جنگجويان آموزش ديده‌اي شود تا باتلاقي براي غرق کردن ارتش روسيه ايجاد کنند.

در برنامه هسته‌اي ايران نيز همين موضوع تکرار شد. اوباما واقع بين بود. او شاهد بود که بوش با تهديد و محاصره نظامي ايران، نتوانست تهران را مجبور به عقب نشيني کند، لذا دولت روحاني را با چماق تحريم به ميز مذاکره کشاند ولي از هويج اقتصاد چيزي به او نداد. هدف آمريکا، انتفاع اقتصادي ايران نبود، مهار تهران بود. اين مهار در سه حوزه هسته‌اي، نظامي و منطقه‌اي بايد رخ مي‌داد که با زيرکي دولت دموکرات و سادگي دولت روحاني (در خوشبينانه‌ترين حالت) مهار اتمي ايران رخ داد. آمريکا پس از برجام، به دنبال برجام نظامي و منطقه‌اي بود که با سد رهبر انقلاب مواجه شد. تفاوت ديگر جمهوري خواه و دموکرات در نوع کلام و بيان آن‌هاست. جمهوري خواه بدون ملاحظه است. لذا فردي مثل ترامپ صراحتاً از ايران تحت عنوان ملت تروريست ياد مي‌کند. نمي‌گويد رهبر ترويست است، نمي‌گويد دولت ترويست است بلکه صريحاً ملت ايران را تروريست مي‌داند. گزينه نهايي‌شان براي اداره ايران هم سازمان تروريستي مجاهدين خلق است.اين نوع ادبيات در کلام دموکرات نيست. دموکرات همواره به دنبال نفاق و شقاق در داخل ايران هستند. به دنبال يارگيري از يک قشر عليه قشر ديگر، تا بتوانند جامعه را درگير کنند. به همين دليل است که در دوره دموکرات، سيل جوايز و عناوين به سمت ايراني تباران سرازير مي‌شود. از اسکار گرفته تا صلح نوبل. رهبر انقلاب روز ۱۷ آبان ۱۳۵۹ در رابطه با نظام دو حزبي آمريکا بيان کردند: «از نظر ملت ايران، ميان قدرت شيطاني کارتر [دموکرات] و قدرت شيطاني ريگان [جمهوري‌خواه] تفاوتي وجود ندارد ... هر دو حزب بر اساس توسعه امپراطوري اقتصادي و سياسي فعاليت مي‌کنند. فرق اين دو حزب، فرق ميان منافق و کافر است؛ آن يکي منافق بود و اين يکي کفر صريح.»


منبع:دانا