دربي ۱۰۲ بين استقلال و پرسپوليس هر چه بار فني و فوتبال زيبا نداشت، به جايش مملو از حواشي و درگيري و جدل بين نيمکت‌ها و بازيکنان بوده‌است.
به گزارش
پايگاه خبري تحليلي پيرغار، صد و دومين شهرآورد فوتبال پايتخت بين استقلال و پرسپوليس که از هفته پنجم ليگ برتر فوتبال ايران يعني حوالي شهريورماه به تعويق افتاده بود، بالاخره پنج‌شنبه هفته گذشته با تأخيري ۷۵ دقيقه‌اي آغاز شد اما اين ديدار هر چه که داشت، بار فني و زيبايي فوتبالي اصلاً نداشت.
هميشه دربي‌هاي استقلال و پرسپوليس مملو از حاشيه و جنجال بوده‌اند؛ از مشت پرويز برومند به صورت پايان رأفت گرفته تا شادي‌هاي معنادار بازيکنان سرخابي رو به سکوهاي هواداري رقيب و البته خلق نمادها و اعداد خاص. دربي ۱۰۲ اما علاوه بر داشتن همه اين‌ها، خلأ تاکتيکي و فقدان شجاعت روي نيمکت دو تيم پر هوادار را هم براي صدمين بار به رخ همگان کشيد.
با وجود اين که انتظار مي‌رفت نمايشي هجومي از پرسپوليس و استقلال ببينيم و حضور تماشاگران نيز به گرماي مسابقه اضافه کند، اين بازي چنگي به دل نزد و ضربه‌هاي بازيکنان دو تيم به سمت دروازه مقابل، به زحمت به عدد ۱۱ رسيد. سرخابي‌هاي پايتخت ۲۳ آذر روز خوبي را پشت سر نمي‌گذاشتند، اما بعد از مسابقه نشان دادند که بيش‌تر براي تقابل رسانه‌اي آماده شده‌اند!
دربي ۱۰۲ به اولين ديدار در تاريخ ليگ برتر تبديل شد که VAR در آن مورد استفاده قرار گرفت و زنان هوادار به ورزشگاه آزادي آمدند اما با وجود اين که تصور مي‌شد با ورود اين سيستم به فوتبال ايران و کاهش اشتباهات داوري، اعتراضات به داوري هم کاهش پيدا مي‌کند، نه تنها اين اتفاق رخ نداده بلکه شاهد مدل‌هاي جديد اعتراض به داوري شده‌ايم.
از همان دقيقه ۲ و درگيري بين آرمين سهرابيان و گوستاوو بلانکو با علي نعمتي در جريان يک ضربه ايستگاهي مشخص بود که دربي عصر پنج‌شنبه تحت تأثير جو رسانه‌اي و حواشي قرار گرفته. روي هر صحنه حساس، شاهد برخورد بين بازيکنان و رفتارهاي غير حرفه‌اي بوديم و جالب اين که اين سؤرفتارها از نيمکت سرخابي نشأت مي‌گرفت.
بالا و پائين پريدن سرمربي يک تيم کنار زمين و تهييج شاگردانش براي تغيير نتيجه بازي و يا انجام حملات بيش‌تر به خودي خود اصلاً اتفاق مذمومي نيست؛ نمونه‌اش ديه‌گو سيمئونه که به اين‌گونه رفتارها در فوتبال اروپا مشهور است اما جنس بي‌اخلاقي‌هاي اروپايي هر چه که هست با جنس ايراني‌اش فرق دارد، تقابل بين جنس اصلي و قلابي.
از آن گذشته؛ مديران و سرمربيان دو تيم مطرح پايتخت هر چه در ۹۰ دقيقه نکاشتند، پس از آن در ميکسدزون و نشست خبري و بيانيه‌ها درو کردند. ثبت بالغ بر ۱۰ شکايت تنها ۷۲ ساعت پس از شهرآورد نشان مي‌دهد که خيلي اتفاقات درون زمين با برنامه‌ريزي رخ داده تا ملزومات شکايت‌هاي پسادربي را براي آقايان آماده کرده باشد.
جواد نکونام بي‌شک چهره شاخص اين دربي بود؛ او در نخستين دربي‌اش در قامت سرمربي تيم فوتبال استقلال اصلاً دوست نداشت قافيه را به هم‌بازي قديمي خود يعني يحيي گل‌محمدي ببازد و براي اين مهم از هيچ چيز فروگذار نکرد؛ البته در مسائل غيرفني. او که شايد اگر اميرارسلان مطهري به‌عنوان يک دربي‌باز قهار را به زمين مي‌فرستاد، نيازي به چيزهاي ديگر نداشت!
نکو به گونه‌اي پس از گل تساوي کوين يامگا به علي‌رضا بيرانوند شادي کرد که انگار تيمش موفق به صعود به جام جهاني شده! البته VAR تفاوت مهم اين دربي با بقيه دربي‌ها بود، اتفاقي که بايد آن به فال نيک گرفت و به بقيه ورزشگاه‌ها هم رساند تا قهرمان واقعي ليگ مشخص شود و حق به حق‌دار برسد؛ بدون حرف و حديث زيادي.
چندي پيش کيومرث هاشمي، وزير ورزش و جوانان در نامه‌اي تأکيد کرد که اعضاي دو باشگاه پرسپوليس و استقلال عليه يک‌ديگر حرف نزنند و موضع‌گيري نکنند اما اين موضوع عملاً از سوي دو باشگاه رعايت نمي‌شود و شاهد درگيري‌هاي خسته‌کننده و بيهوده‌اي هستيم که گويا قرار و تضميني بر پايان آن نيست.
هر چه که هست؛ دربي ۱۰۲ با آفتابه و لگن هفت دست و شام و ناهار هيچي به پايان رسيد اما حواشي‌اش هنوز به پايان نرسيده. کميته‌هاي اخلاق، انضباطي و سپس استيناف احتمالاً هفته‌ها با شکايت‌هاي ناشي از اين بازي درگير هستند و قطعاً هر گونه صدور رأيي در نهايت به تشديد فضاي راديکال بين هواداران و رسانه‌اي‌هاي دو تيم خواهد انجاميد.