روستاي ياسه‌چاي روستايي زيبا و ديدني در شهرستان سامان است که در 52 کيلومتري شهرکرد و در حاشيه زاينده‌رود قرار گرفته و داراي طبيعتي بکر و منحصر به فرد است.
به گزارش
پايگاه خبري تحليلي پيرغار به نقل از
جهانبين نيوز؛ روستاي ياسه‌چاي روستايي زيبا و ديدني در شهرستان سامان است که در 52 کيلومتري شهرکرد و در حاشيه زاينده‌رود قرار گرفته و داراي طبيعتي بکر و منحصر به فرد است.
اين روستا با ارتفاع يک هزار و 900 متر از دريا داراي آب و هواي ملايم و مطبوع در فصول بهار و تابستان و زمستان‌هاي نسبتا سرد است.
"ياسه چاي" کلمه‌اي مرکب و ترکي به معناي جايي است که پهناي رودخانه زياد مي‌شود و از دو بخش "ياسو" به معناي "رودخانه" و "چاي" به معناي "پهن" تشکيل شده، اين نام‌گذاري به اين دليل است که روخانه زاينده‌رود که در شرق روستا جاري است در اين نقطه عريض شده است.
ياسه‌چاي قدمت تقريبا طولاني دارد و ثبت 400 سال قدمت و معماري خاص براي آن سبب شده تا همه ساله اين روستا مقصد بسياري از گردشگران باشد، بافت قديمي و متراکم روستاي ياسه‌چاي (ياسه‌چاه) بگونه‌اي است که مردم روستا از طريق چهار دالان که هر کدام به طول حدود 400 متر است و سرپوشيده مي‌باشند و درب همه خانه‌ها به داخل آن باز مي‌شود، آمد و شد مي‌کنند.
کوچه‌هاي اين روستا به‌صورت سرپوشيده است و مي‌توان يکي از علل مهم آن را تامين امنيت براي روستا دانست، درواقع بايد گفت، روستاي ياسه‌چاي هيچ کوچه‌اي ندارد و از دالان‌هاي تونل شکل از جنس خشت و گلي که از ابتدا تا انتهاي روستا ساخته شده است، تشکيل مي‌شود و همين بافت تاريخي و قديمي موجب شده تا روستا بسيار مورد توجه قرار گيرد و زيبايي خاصي به آن بخشيده است، اين روستاي تاريخي دوازدهم شهريور سال 1393 با شماره 31108 در ليست آثار ملي کشور به ثبت رسيده است.
يکي از علت‌هاي مهمي که سبب شده تا روستاي ياسه‌چاي (ياسه‌چاه) بافت متراکمي داشته باشد کمبود زمين مي‌باشد و مردم براي صرفه‌جويي در مصرف زمين اقدام به ساخت روستايي کرده‌اند، که تحت عنوان روستاي بدون کوچه ايران شهرت يافته است.
اما دليل ديگر تراکم خانه‌ها در کنار هم اين است که استقرار آبادي در اقليم سرد و کوهستاني، بوده و همچنين خطراتي مردم روستا را تهديد مي‌کرده است و همين امر باعث شده تا خانه‌ها در کنار هم و به‌طور پلکاني ساخته شود، همچنين برخي خانواده‌ها، از پشت‌بام ديگري براي محوطه حياط استفاده مي‌کنند.
دو دروازه اصلي هم در روستا وجود دارد که در زمان حمله و هجوم اقوام بيگانه در ادوار گذشته، توسط اهالي بسته و راهي براي دفاع از مردم روستا بوده است.
اما وارد روستا که شويم دو بافت تاريخي و بافت جديد به چشم مي‌خورد که در شيب دامنه کوه و در کنار هم به صورت پلکاني و با ديد مشرف به مناظر طبيعي روستا و زاينده رود ساخته شده‌اند.
بافت تاريخي روستا از خشت و گل ساخته و متعلق به دوره صفويه است، هسته اوليه روستا در بخش غربي و اطراف حمام و مسجد بوده و کم کم به سمت شرق توسعه يافته است، عمده مصالح بکار رفته در اين بافت خشت و گل، چوب، سنگ، ملات‌هاي گل و اندود و کاهگل بوده و مصالح رايج بناهاي روستا خشت است که به دليل وجود سنگ ريزه در خاک منطقه حاوي مقدار زيادي خرده سنگ است.
مردمان روستاي ياسه‌چاي (ياسه‌چاه) به زبان ترکي سخن مي‌گويند و معروف‌ترين سوغات آن خشکبار و و انواع ميوه‌جات خشک و تر است و به دليل قرارگيري در حاشيه رودخانه زاينده‌رود، از موقعيت‌هاي مناسب کشاورزي، باغ‌داري و گردشگري برخوردار است.