تکواندو، دوري از حاشيه و مديريت عسگري

رقابتهاي تکواندو در اين دوره همچون ادوار گذشته به دليل اهميتي که بازيهاي آسيايي براي کشورهاي مختلف دارد با استقبال خوب کشورهاي قدرتمند مواجه شد و علاقمندان به تکواندو در قاره کهن مبارزات سطح بالايي را در اين دوره شاهد بودند. در  واقع همه قهرمانان آسيايي جهان و المپيک روي «شي هاپ چانگ» جاکارتا هنرنمايي کردند و خوشبختانه تيم مردان ايران سربلند از اين آزمون سخت بيرون آمد. 

قبل از اعزام به جاکارتا برخي کارشناسان مدعي بودند که تيم فعلي توانايي کسب چهار مدال طلاي دوره قبل را ندارد. اين ادعا در شرايطي مطرح مي شد که جغرافيايي کنوني تکواندو آسيا و جهان با چهار سال قبل قابل قياس نيست، نحوه برگزاري مسابقات و اوزان دستخوش تغيير شده و برخي کشورهاي مدعي چون کره، چين، اردن و ازبکستان در اينچئون خالي از نفرات مدعي مانند الان بودند.

هر چند مباحث کارشناسي قبل از اعزام براي وارد کردن بار رواني به تيم مطرح مي شد ولي معتقديم تيمي که چهار سال قبل موفق به کسب چهار طلا، دو نقره و يک برنز شده بود، نتيجه اي تاريخي را رقم زد که بدون شک قابل تقدير است و در تاريخ تکواندو ايران ماندگار، ولي آن نتايج مربوط به همان دوره بود و نمي توان آن را با اين دوره مقايسه کرد. 

از همه مهمتر اينکه تيم ملي تکواندو بعد از المپيک ۲۰۱۶ شرايط مناسبي نداشت و روند خوبي را طي نکرده بود. شکست هاي متوالي در تورنمنت هاي ريز و درشت نيز مزيد بر علت شد تا شاهد چنين نقطه نظرات کارشناساني باشيم. ولي روندي که تيم ملي بعد از حضور فريبرز عسگري در راس کادر فني طي کرد، وراي آن چيزي بود که در چند سال اخير شاهد آن بوديم.

برگزاري منظم اردوها، شفاف سازي مسير حضور در ترکيب اصلي تيم ملي با برگزاري مسابقات انتخابي و از همه مهمتر اعزام بر اساس شرايط فني و بدني نکات برجسته تيم ملي در چند ماه اخير بود. نکته مهمي ديگري که تاثير زيادي در روند مثبت تيم ملي داشت همراهي جامعه تکواندو بخصوص پيشکسوتان بود. حمايت از کادر فني و دوري از حاشيه براي فرصت دادن به فدراسيون در جهت قرار گرفتن در مسير برخي اصلاحات ضروري، موجب شد تا ملي پوشان در بهترين شرايط مراحل آماده سازي را دنبال کنند و نتيجه آن شد که جاکارتا شاهد بوديم. البته بايد عنوان کنيم که دور کردن برخي مدعيان کمک و حمايت که حضورشان به تيم لطمه مي زند نيز از ديگر دلايل طي شدن اين مسير بود.

البته بايد تقدير کرد از مربي سازنده اي به نام حسن فلاحي راد که در اروميه کلاس قهرمان سازي تشکيل داده و از اين کلاس در هر رده سني چند تکواندوکار نخبه تحويل تيم هاي باشگاهي و ملي مي دهد. اين درست که  تيم ملي سهميه اعزام نداشت و فلاحي به جاي جاکارتا به کلاس هاي درس خود بازگشت، ولي بايد براي اين دست مربيان برنامه داشت تا کلاسهاي تکواندو همچنان پر از هنرجو بوده و مربيان با انگيزه کار آموزش را دنبال کنند. 

رقابتهاي اين دوره به جاي هشت وزن قانوني در ادوار گذشته که هر کشور اجازه انتخاب و اعزام شش تکواندوکار را داشت، در پنج وزن(چهار وزن المپيکي و يک وزن ۶۳- کيلوگرم) برگزار شد که حاصل تلاش شاگردان فريبرز عسگري دو طلا، يک نقره و يک برنز بود. 

در اين بين عملکرد سعيد رجبي و ميرهاشم حسيني که به کسب مدال طلا منجر شد، قابل تحسين است. اين دو همه رقباي ريز و درشت خود را شکست داده و با شايستگي نشان زرين طلا را به گردن آويختند. رجبي از رقباي خود از کره جنوبي تا ازبک قهرمان جهان را شکست داد و نشان داد به زودي يک سنگين وزن مطمئن به تکواندو ايران معرفي مي شود.

ميرهاشمي حسيني هر چند با زحمت سر وزن رسيد ولي با وقتي رسيد فرصت را از دست نداد و با برتري مقابل چند قهرمان جهان و المپيک روي سکوي نخست ايستاد. اميرمحمد بخشي با آن مبارزاتي که به نمايش گذاشت و «داي هون لي» نامدار با کوله باري از مدالهاي رنگارنگ جهاني و المپيک را تا سرحد شکست پيش برد، ثابت کرد آينده وزن ۶۸- کيلوگرم جهان است. فرزان عاشورزاده شرايط فني خوبي پيدا کرده و مهدي خدابخش با دقت نظر بيشتر مي تواند در همين مسابقات گرندپري چين تايپه مزد تلاش هاي خود را دريافت کند.

برخلاف آنچه برخي آقايان در گزارشها و مصاحبه هاي خود نتايج تيم ملي را به تلاش ها و مديريت خود نسبت مي دهند، بايد عنوان کنيم تيم ملي با مديريت فريبرز عسگري آن دوران کذايي را به دست فراموشي سپرد و به جاده موفقيت بازگشت. سرمربي تيم ملي با بهره بردن از تجربيات خود بعد از المپيک ۲۰۱۲ لندن تا بازيهاي کشورهاي اسلامي و المپيک هنرهاي رزمي، تيم  تحت رهبري خود را به خوبي مهياي حضور در ميدان سخت بازيهاي آسيايي کرد. 

متاسفانه افرادي که از ارکان شکست و ناکامي تيم ملي از ديماه ۱۳۹۴ تا بهمن ۱۳۹۶ بودند، گويا خيال ندارند دست از سر تيم ملي بردارند. چسبيده هايي که منافع خود را در حاشيه سازي براي تکواندو مي دانند و خود را دلسوز جلوه مي دهند، غافل از آنکه دستشان براي اهالي تکواندو رو شده و ......

بازنگري در تکواندو بانوان

تيم ملي بانوان ايران برخلاف تيم مردان نه تنها نتايج خوبي کسب نکرد بلکه به لحاظ فني هم عملکرد قابل دفاعي نداشت. مهرو کمراني که بواسطه موفقيت کيميا عليزاده قبل از المپيک ۲۰۱۶ جايگزين مينومداح شد، ثابت کرده که شرايط فني نشستن روي صندلي مربيگري تيم بانوان را ندارد. تيم بانوان دلخوش به حضور کيميا و مدالهاي اوست. اين مدعا با بررسي نتايج تيم ملي بانوان در همين يکسال گذشته و يا حتي  دو دوره بازيهاي آسيايي ۲۰۱۴ اينچئون با هدايت مينو مداح و ۲۰۱۸ جاکارتا با هدايت کمراني قابل اثبات است.

ناهيد کياني تنها نماينده تيم بانوان بود که با عملکرد قابل قبول موفق به کسب مدال برنز شد. ولي شيدايي، ميرحسيني، جوادي و اسماعيل پور با ارائه مبارزات نه چندان مطلوب از همان دورهاي نخست باخته و حذف شدند. 

در کسب اين نتايج زهرا سروي نايب رئيس بانوان نيز يکي از ارکان اصلي است که به خوبي تيم خود را به لحاظ فني مورد ارزيابي قرار نداد. نتايج تيم بانوان در مسابقات قهرماني آسيا و پس از آن تورنمنت کره جنوبي زنگ خطر را براي بانوان به صدا درآورده بود و متاسفانه سروي اين صداي بلند اين زنگ را نشنيد. 

در مورد از دست دادن کيميا هم حرف و حديث زياد است ولي يک سئوال بزرگ بي جواب مانده و آن اينکه چه اصراري به بازگشت زود هنگام وي به ميدان مسابقه بود؟ کيميا بعد از بازگشت از المپيک پاي راست خود را مهرماه ۹۵ جراحي کرد، سپس بدون آنکه دوران درمان را کامل طي کند به مسابقات جهاني رفت. بعد از بازگشت از کره جنوبي، اسير بيماري «سندروم گلين باره» شد و دوماه بعد در مهرماه ۹۶ مچ چپ خود را جراحي کرد. خيلي زود در ليگ به ميدان رفت، مسابقات انتخابي داد، به قهرماني آسيا رفت و پس از آن هم تورنمنت کره جنوبي، دوباره آسيب ديدگي و از دست دادن بازيهاي پراهميت جاکارتا و حالا هم که بايد جراحي کند!!!!!!

نايب رئيس بانوان که فردي فني در بخش تکواندوست پاسخگو باشد که يک ورزشکار با اين حجم آسيب ديدگي چرا بايد به اين سرعت به سالن تمرين و ميدان مبارزه بازگردد که حتي سلامتي اش به خطر افتد؟

تکواندو بانوان معضلات متعددي دارد که بحث انتخابي ها و اعزامي هاي بي مورد به تورنمنت ها تنها بخشي از آنهاست که اميدواريم به صورت جدي به آن رسيدگي شد. 

پومسه و سايه سرد کانگ

پومسه ايران مدتهاست که با مربيان ايراني فعاليت قهرماني خود را دنبال مي کند. هر چند نتايج با زماني که «کانگ» کره اي سرمربي بود قابل قياس نيست، ولي به هر حال قابل تقدير است. مربيان ايراني توانايي هاي خود را باور دارند و در صورت رسيدگي بيشتر و بهتر مي توانند دست به کارهاي بزرگي زده و از زير سايه اين مربي ديرپاي کره اي خارج شوند. کسب دو مدال نقره در بخش انفرادي توسط بختيار و سلحشور تنها بخشي از توانايي هاي پومسه روهاي کشورمان بود. در بخش تيمي نمايندگان ايران توفيقي نداشتند که بايد بيشتر کارکنند.

اما نکته اصلي اينکه نقش اين مربي کره اي در تکواندو ايران چيست؟ آيا رئيس فدراسيون در هر تورنمنتي بايد «کانگ» را در کنار خود داشته باشد تا به نوعي از نفوذ وي در داوري پومسه و  بهره ببرد؟ اگر اين طور بود که دو نقره کسب شده بايد رنگ زريني به خود مي گرفت. «کانگ» روزگاري به تکواندو ايران ورود کرد که نياز به چنين فردي فني به شدت احساس مي شد. وي تاثير خود را بر تکواندو ايران گذاشت و مربيان و قهرمانان ايران هم احترام زيادي براي او قائل هستند. ولي او به اندازه کافي و شايد بيش از آن براي حضور در ايران منفعت مالي داشته و به نظر مي رسد مدتهاست کارايي خود را از دست داده که اگر نداده بود هنوز سرمربي پومسه بود. 

کلام آخر

نکته پاياني اينکه تکواندو بايد براي حضور در رقابتهاي گرندپري، گرنداسلم و قهرماني ۲۰۱۹ جهان در منچستر آماده شود. اگر پيش از اين براي حضور ساعي در راس امور تيم ملي اصرار داشتيم بدون شک دلايلي داشت که تنها بخش کوچکي از آن را پولادگر در جاکارتا ديد و توانست يک طلا به کاروان ورزشي کشورمان هديه دهد. اميد است با هموار کردن مسير بازگشت ساعي به تکواندو برخي دلسوز نماها  از تيم ملي دور شوند.