امام صادق (ع) در اين باره مي فرمايد: چهار نفر بر سراسر زمين فرمانروايي کردند که دو نفر از آنان مومن بودند و دو نفر کافر. مومنان عبارت بودند از سليمان (ع) و ذو القرنين و کافران عبارت بودند از بخت النصر و نمرود.

خداوند در قرآن در آيه 12 و 13 سوره سبا گوشه‌اي از عظمت و امکانات وسيع سليمان را بازگو کرده و چنين مي‌فرمايد: و براي سليمان باد را مسخر کرديم که صبحگاهان مسير يک ماه را مي‌پيمود و عصرگاهان مسير يک ماه را و چشمه مس مذاب را بر او روان ساختيم. گروهي از جن پيش روي او به اذن پروردگار کار مي‌کردند.

حضرت سليمان (ع) در 13 سالگي حکومت را به دست گرفت و 40 سال بر کل جهان حکومت کرد. سر انجام در 53 سالگي از دنيا رفت. 

عظمت مقام ظاهري و باطني حضرت سليمان (ع)، بسيار وسيع و بي نظير بود. او با موجودات سخن مي‌گفت و کلام آنها را متوجه مي‌شد. خداوند تمام امکانات دنيوي را در اختيار حضرت سليمان (ع) گذاشت تا جايي که او بر جن و انس و پرندگان و چرندگان مسلط بود.

اين پيامبر الهي عاشق و دل داده خداوند بود و همواره زمان خود را در راز و نياز با خدا سپري مي‌کرد. وي فردي عدالت محور و پارسا بود و در عين حال که آن همه قدرت و مکنت داشت، هرگز مغرور نشد و از حريم عدالت و پارسايي و ساده زيستي خارج نگرديد. اگر داراي قصر هاي عالي و بلورين بود، آن قصرها را براي زندگي مرفه خود نمي‌دانست؛ بلکه يک نوع اعجاز مقام پيامبري او در شرايط آن عصر بود تا همه را به سوي خداي يکتا و بي همتا جذب کند.