در اين آيه خداوند به نشانه هاي خود در عالم بزرگ، آيات آفاقي، و در جهان کوچک، آيات انفسي، يعني وجود انسان، اشاره کرده و گفته است براي خداشناسي و رسيدن به مقصد نهايي، يعني معرفت الله، انسان ها بايد چشم هاي خود را بگشايند تا نام الله را بر پيشاني يک يک موجودات جهان بنگرند، عجايب و شگفتي هاي آن ها را ببينند، نظامات دقيق حاکم برآن ها را تماشا کنند، و نيز خداوند فرموده است که ما اين آيات را يکي پس از ديگري به انسان ها نشان مي دهيم تا به وجود خدا پي برند و حق برانها آشکار شود؛ بلکه، نه تنهت ذات خدا، که يگانگي و صفات و تدبير و قدرت و علم بي پايانش را دريبند.