کودکاني که سر راه گذاشته مي‌شوند در بيشتر موارد يا نشات گرفته از رابطه‌اي نامشروع هستند و ياخانواده آنها دچار مشکلات مالي و اعتياد هستند. برخي از اين کودکان هيچ تصويري از والدينشان ندارند و يا حتي هيچ وقت به خانه برده نشده‌اند وقتي از همان بيمارستان چشم به جهان گشوده‌اند سر راه گذاشته شده اند .متأسفانه آمارشان کم نيست و هر روز بر تعدادشان افزوده مي‌شود کودکاني که شايد هيچ وقت شناسنامه‌اي نداشته و نمي‌دانند چه زماني به دنيا آمده اند که براي خود  جشن تولد بگيرند و يا وقتي چشم باز کرده‌اندآنها را با چه نامي صدا مي‌زدند  اين کابوس هميشه همراه آنها است اينگونه کودکان به دلايل مختلفي اعم از اعتياد والدين، طلاق، بدسرپرستي و بي سرپرستي، معلوليت و فقرو... سر راهي هستند.

*** چراغ اعتياد همواره روشن است

اين بار هم پاي اعتياد به ميان مي آيد برخي از کودکاني که سر راه گذاشته مي‌شوند والدين معتاد دارند والديني که خود در خيابان‌ها به سر مي‌برند و يا کارتن خواباني که ناخواسته کودکي را به دنيا مي آورندوبه دليل نداشتن سر پناه راضي به گذاشتن فرزندشان در مقابل امامزاده‌ها و يا خيابان‌هاي بالاي شهر مي‌شوند.

کودک خود را سر راه مي‌گذارند که شايد سرگذشت بهتري براي فرزندشان رقم بخورد. والدين اين کودکان به اين مسئله که شايد کودکشان باسر راه گذاشتن به سرنوشت آنها دچار شود بي توجه هستند به نظر آنهاحتماً کودکشان سرراه خانواده‌اي ثروتمند قرار مي‌گيرد اما اين تصور آنها است! شايد سرگذشت ديگري مانند قرار گرفتن سر راه افراد معتاد، فروختن کودک و يا سوءاستفاده از وي براي فروختن مواد مخدر و ...برايش رقم بخورد.

*** جنسيت چه تأثيري در سر راهي شدن دارد؟!

در زمان‌هاي قديم والدين براي فرزندان پسر ارزش بيشتري قائل بودند و کودکان سر راهي را اغلب دختران تشکيل مي‌دادند. والديني که چه دختر داشتند و فقط به سبب ديدن فرزند پسر اقدام به بچه دار شدن مي‌کردند با به دنيا آمدن فرزند دختر ديگري او را سر راه مي‌گذاشتند.

 اين‌گونه والدين بدون توجه به اين مسئله که کودک به خواست خودش به اين دنيا نيامده است او را سر راه مي‌گذاشتند؛اگر چه هنوز هم در برخي موارد اين طرز فکر وجود دارد اماکمتر به چشم مي‌خورد که والديني به علت جنسيت کودک او را سر راه بگذارند در بيشتر موارد کودکان به علت معلوليت ويا فقر سر راهي مي‌شوند.

اگر کودکان سر راهي شانس بياورند و به بهزيستي راه پيدا کنند مي‌توانند از امکانات خوبي بهرهمند شوند. والدين اين کودکان امکانات را مهمترين آرزوي کودکانشان مي‌دانند غافل از اينکه اين نوزادان بي سرپرست کمبود عاطفه شديدي دارند.هيچ  چيزي نمي‌تواند جايگزين مهر مادري شود، آنها حتي محتاج آغوش گرم مادر هستند.کودکاني که با لبخند گرم يک غريبه چشمانشان برق مي زند.

*با چه ديدي به کودک سرراهي نگاه کنيم؟

برخي افراد با کودکان سرراهي که ديگر کودک نيستند و بزرگ شده‌اند و در برخي موارد خودشان هم تشکيل خانواده داده اند برخورد بدي مي کنند و احساس مي کنند آنها داراي والدين موجهي نيستند، در صورتي که احتمال دارد والدينش فقط به علت فقر مالي او را سر راه گذاشته‌باشند.

بايد به هر کودک سرراهي به چشم يک فرد بي‌گناه که  خود نيز تقصيري در سرگذشت خودش نداشته نگاه کنيم. معيار قضاوت در مورد آنها بايد فقط اعمال خود آنها باشد.

علي 28 ساله ، کودکي سرراهي است که درباره رفتار ناشايست برخي افراد جامعه با کودکان سرراهي مي گويد: من ازدواج کرده‌ام و صاحب يک فرزند هستم هيچ وقت متوجه نشدم چه زماني به دنيا آمده‌ام و با چه نامي مرا صدا زده‌اند، به سختي توانستم با دختر مورد علاقه ام ازدواج کنم . زيرا خانواده وي مي‌گفتند ما نمي دانيم پدر و مادر تو چه کساني هستند . هميشه در آرزوي ديدن والدينم هستم.
مي خواهم به جامعه بگويم من تقصيري در سرراهي شدنم ندارم.

**کودکاني که قرباني فقر مي‌شوند!

عده اي معدود از پدر و مادرها گاهي اوقات به دليل مشکلات مالي فرزندشان را سر راه مي گذارند و شايد بتوان گفت تنها موردي که مي‌تواند اين معضل را رفع کند حضور به موقع و مستمر دولت و حمايت هاي مالي از اين خانواده‌هاست.

دکتر امان الله قرايي مقدم جامعه شناس درباره کودکان سرراهي و کمک دولت به خانواده هاي فقير معتقد است: مادران و پدراني که فرزندان خود را رها مي کنند در واقع نوعي فرزند کشي انجام مي دهند.دولت بايد به کمک اين خانواده‌ها بشتابد که کودک تحت سرپرستي مادر و با کمک مالي دولت بزرگ شود. کمک دولت به خانواده‌هاي فقير که به علت فقر راضي به رهاکردن فرزندشان در خيابان ها مي شوند، هزينه کمتري نسبت به نگهداري کودکان در مراکز بهزيستي دارد و البته آسيب کمتري به جامعه نيز وارد مي‌شود.

*فرزند سر راهي چه کند؟

گاهي کودکان سرراهي خودشان با خجالت کشيدن راه توهين و بدرفتاري را براي برخي افراد باز مي کنند. برخي از اين کودکان نيز با رسيدن به مقام‌هاي برتر علمي، ورزشي و ... خود را در جامعه مطرح و از برخوردهاي ناشايست ديگران جلوگيري مي‌کنند.