به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار به نقل از خبرنگار شبکه اطلاع رساني راه دانا؛ نمايندگان جمهوري‌خواه کنگره آمريکا در تازه‌ترين اقدام براي کارشکني در اجراي «برجام» روز سه‌شنبه طرحي را معرفي کردند که خواستار پرداخت 46 ميليارد دلار غرامت به دسته‌اي از شهروندان آمريکا از محل دارايي‌هاي مسدود شده ايران در آمريکا است. اين طرح دولت آمريکا را موظف مي‌کند قبل از هر گونه اقدام براي آزادسازي دارايي‌هاي مسدود شده ايران و رفع تحريم‌ها طبق تعهداتش در «برجام»، ابتدا به شهرونداني که مطابق ادعاها، «قربانيان تروريسم ايران» خوانده شده‌اند، غرامت پرداخت کند.

اين گونه اخبار که پي در پي در فضاي دوسال ديپلماسي تعامل سازنده با جهان، در رسانه ها منتشر مي شود و هر روز به نحوي با ادبيات حقارت آميز و جسورانه، منافع و ارزشهاي جمهوري اسلامي را زير سوال مي برد، کم رويت نمي شود.

هر چند ممکن است اوباما در مقابل اين درخواست سخيف کنگره مجبور به وتو شود ولي موضوع اين است که چرا بايد چنين تصميمي در اين برهه از تاريخ، نسبت به جمهوري اسلامي در امريکا گرفته شود و صحبت اينجاست که سر منشاء چنين اعمال و رفتار جسورانه امريکايي عليه ايران کجاست و چرا امريکايي ها غرامت 33 سال پيش را امروز از ما طلب مي کنند در حالي که در طول بيش از سه دهه از عمر نظام مي توانستند چنين وقيحانه و طلبکارانه رفتار کنند ولي هيچگاه جرات اظهارنظر نيافتند؟

اينگونه رفتارها نياز به ريشه شناسي رفتارهاي ديپلماتيک دولت جمهوري اسلامي دارد که متاسفانه رسوخ گفتمان تعامل و انعطاف با جهان اسباب رودار شدن دشمنان ذليل و زانو زده نظام شده و به گونه اي ايران اسلامي را در شرف هضم شدن در گفتمان خود مي بيند و باب اهانت و توهين و مطالبه هاي غير عرفي هم صرفاً در جهت قبح شکني از جايگاه و شخصيت بين المللي جمهوري اسلامي ايران است.

متاسفانه ادبيات محکم و انقلابي و رفتارهاي ديپلماتيک انقلابي در سير مذاکرات دو ساله، کمتر از سوي اعضاي تيم مذاکره کننده و شخص رئيس جمهور بروز پيدا کرده است و تبعات چنين عملکردي از سوي ايران چيزي جزء ايجاد وقاحت در طرف امريکايي نيست.

شايد اگر عميقاً ريشه اين خبر کنگره را واکاوي کنيم ارتباط معناداري بين مصافحه ظريف با اوباما پيدا خواهيم کرد که به تبع آن جرات و جسارت را در لايه هاي حکومتي امريکا ايجاد کرده است که موجبات اتخاذ چنين تصميمي را نسبت به ايران فراهم کرده است.

سوال اساسي تر اين است که دولت تا به کي چنين رفتارهاي توهين آميز امريکايي ها را طبيعي خطاب کرده و ناديده انگارانه و اغماض آلود به رفتارهاي طرف مقابل مي نگرد و آيا راه تعامل با نظام خصم، سازش و انفعال است و  که اگر چنين است پس برآيند اين تعامل چه بوده و عوايد آن براي کشور چه مي باشد؟