به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛  13جمادي الاولي مصادف با سالروز شهادت دردانه خدا ،راز آفرينش زن و دختر رسول الله فاطمه زهرا(س) مي باشد.

چه شبي است امشب خدايا! اين بنده تو هيچگاه اينقدر بي تاب نبوده است. اين دل و دست و پا هيچگاه اينقدر نلرزيده است. اين اشک اينقدر مدام نباريده است. چه کند علي با اين همه تنهايي!

اي خدا در سوگ پيام آور تو که سخت ترين مصيبت عالم بود دلم به فاطمه خوش بود. مي گفتم ؛گلي از آن گلستان در اين خانه هست اما اکنون چه بگويم؟ اين همه تنهايي را کجا ببرم؟ اين همه اندوه را با که قسمت کنم؟

گاهي احساس مي کردم که فاطمه اصلا دل ندارد وقتي مي ديدم به هيچ چيز دل نمي بندد. با هيچ تعلقي زمين گير نمي شود هيچ جاذبه اي او را مشغول نمي کند هيچ زيور و زينت و خوراک و پوشاکي دلخوشي اش نمي شود و هر داشتن و نداشتني تفاوتي در او ايجاد نمي کند.

يکه و تنها در مقابل يک حکومت ايستاد و دلش از جا تکان نخورد. من مامور به سکوت بودم و حرفهاي دل مرا هم او مي زد. چند سال مگر از جاهليت مي گذرد؟ جاهليتي که در آن شتر مقام داشت و زن ارزش نداشت. جاهليتي که در آن دختر ننگ بود و اسب افتخار.

فاطمه در اين دنيا براي من حقيقت کوثر بود با وجود او تشنگي ،گرسنگي ،سختي ،جراحت ،کسالت و خستگي به راستي معنا نداشت. اکنون با رفتن او من خستگي هاي گذشته را هم بر دوش خودم احساس مي کنم.

خسته ام خدا! چقدر خسته ام.

چطور من بدن نازنين اين عزيز را شستشو کنم؟ اگر تغسيل فاطمه به اشک چشم مجاز بود آب را بر بدن او حرام مي کردم اگر دفن واجب نبود خاک را هم بر او حرام مي کردم.

حيف است اين جسم آسماني در خاک حيف است اين پيکر ثريايي در ثري، حيف است اين وجود عرشي در فرش...
پس آب بريز اسماء کاش آبي بود که آتش اين دل سوخته را خاموش مي کرد، اي اشک بيا! بيا که اينجاست جاي گريستن....

بچه ها بياييد حسن جان حسين جان زينبم عزيزم ام کلثوم بياييد با مادر وداع کنيد. سخت است مي دانم خدا در اين مصيبت بزرگ به اجر و صبرش ياري تان کند.

آرامتر عزيزان از گريه گريزي نيست اما صيحه نزنيد شيون نکنيد مثل من آرام اشک بريزيد....اينقدر صدا نزنيد مادر را! او که اکنون توان پاسخ گفتن ندارد فقط نگاهش کنيد و آرام اشک بريزيد.

اما نه انگار اين دست هاي اوست که از کفن بيرون مي آيد و شما را در آغوش مي گيرد. اين باز همان دل مهربان اوست که نمي تواند پس از وفات نيز نداي شما را بي جواب بگذارد تا کجاست مقام قرب تو فاطمه جان.

شما را به خدا بس کنيد بچه ها برخيزيد
اين جبرئيل است که پيام آورده، برخيزيد
جبرئيل مي گويد روح اين بچه ها مفارقت مي کند ازجسم بردارشان
جبرئيل مي گويد عرش به لرزه در آمده ، بردارشان شيوه ملائک آسمان را برداشته بر دارشان تاب و تحمل خدا هم.... علي جان بردارشان...

صلي الله عليک يا فاطمه الزهرا (س)

نيمه شب تابوت را برداشتند
بار غم بر شانه‌ها بگذاشتند

هفت تن، دنبال يک پيکر، روان
وز پي‌ آن هفت تن، هفت آسمان

اين طرف، خيل رُسُل دنبال او
آن طرف احمد به استقبال او

ظاهراً تشييع يک پيکر ولي
باطناً تشييع زهرا و علي

امشب اي مَه، مهر ورزو، خوش بتاب
تا ببيند پيش پايش آفتاب

دو عزيز فاطمه همراه‌شان
مشعل سوزان‌شان از آه‌شان

ابرها گريند بر حال علي
مي‌رود در خاک آمال علي

چشم، نور از دست داده، پا، رمق
اشک، بر مهتاب رويش، چون شفق

دل، همه فرياد و لب، خاموش داشت
مُرده‌اي تابوت، روي دوش داشت

آه، سرد و بغض، پنهان در گلوي
بود با آن عدّه، گرم گفت و گوي