به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار به نقل از افکار - به نظر مي رسد اين نامه -که هفته نامه اشپيگل آلمان آن را منتشر کرده-، پيش از آنکه خطاب به اوباما باشد، حاوي پيام هايي به ايران و البته مکمل سناريوهايي براي رويارويي ديپلماتيک واشنگتن با تهران است.
هيلاري کلينتون در نامه خود با اشاره به رويدادهاي خاورميانه و با اذعان به اينکه "در قاهره، غزه، تل آويو و تهران همه چيز طبق ميل ما پيش نمي رود" مي نويسد: شما (اوباما) بايد با ايران مذاکرات مستقيم با امتيازات گسترده و مرزهاي تعريف شده مشخص انجام دهيد، مي دانم اين به نظر ساده انگارانه مي آيد، اما مي تواند کارگر باشد.
وي با تصريح بر اينکه ايران، عراق، سوريه و حزب الله قدرتمند در لبنان و حماس در نوار غزه سبب وحشت آمريکا بوده است، اعتراف مي کند: حتي در ميان گروههاي اپوزيسيون داخل ايران نيز کسي خواهان دست برداشتن از فعاليت هسته اي نيست از اين رو آمريکا بايد با پيشنهاد "معامله بزرگ" از وقوع بدترين حالت در اين مورد جلوگيري کند. همچنين آمريکا بايد حق ايران در غني سازي اورانيوم ايران را به رسميت بشناسد.
وزير خارجه سابق آمريکا اگر چه پيشنهاد مذاکره با ايران را براي چندمين بار مطرح مي کند و حتي سخن از دادن امتياز مي کند اما حاضر نمي شود منظور خود را از مذاکره و دادن امتياز مشخص کند. به نظر مي رسد که همچنان هدف آمريکايي ها از مذاکره همان "مذاکره براي مذاکره" جهت شکست ابهت استکبارستيزانه جمهوري اسلامي ايران است تا بتواند به ملل ضدامريکايي منطقه اين پيام را مخابره کند که "بالاخره ايران را هم به پاي ميز مذاکره کشانديم" چه که مصداق روشن اين سناريو، مذاکرات مکرر ايران و گروه ?+? که هر بار با جرزني طرف غربي و بويژه آمريکا بدون نتيجه مانده است.
خانم کلينتون اما در بخش کليدي نامه رسانه اي خود که بوي جنگ رواني مي دهد، با سوء استفاده از اختلافات مسئولان ارشد کشور، تلاش مي کند "خط تفرقه افکني" را تقويت کند. وي به نهي يکي و تاييد ديگري مي پردازد و احمدي نژاد را فردي (با سياست هاي) تندرو خوانده و در مقابل علي لاريجاني را "جانشين احتمالي احمدي نژاد، سياستمداري معقول و واقع بين که کتابهاي فلسفي مانند آثار کانت را خوانده و گزينه مناسب تري براي مذاکره است" مي داند.
اين بخش از ادعاي کلينتون در حالي است که اولا رييس مجلس تا کنون کانديداتوري در انتخابات را رد کرده و همچنين در فاصله چهار ماه مانده به انتخابات، نتيجه آن حتي قابل پيش بيني نيست و ثانيا –علي رغم برخي انتقادها- مواضع رييس مجلس در مورد سياست خارجي و بويژه در موضوع آمريکا مستحکم تر از مسئولان دولتي بوده است بنابراين به نظر مي رسد خانم کلينتون بيش از آنکه خواسته باشد توصيه اي به اوباما داشته باشد، با رصد تحولات و اختلافات دروني ايران، در صدد تبديل اين اختلافات به شکاف و جدال بوده است چه بسا وزير سابق اوباما مي توانسته به جاي لاريجاني از کانديداهاي مطرح تر يا ضددولتي تر انتخابات نام ببرد اما ترجيح داده که دو قطب و بارزترين وجه اختلافات فعلي را در نامه خود برجسته کند تا بعدي جديد به اختلافات فعلي بيفزايد. نکته اي که لازم است مسئولان ارشد نظام در تصميم گيري ها، قضاوت ها و مواضع خود بدان توجه جدي داشته باشند.