بسم الله الرّحمن الرّحيم

 

والحمدلله ربّ العالمين و صلّي الله علي محمّد و آله الطّاهرين و صحبه المنتجبين و من تبعهم باحسان الي يوم الدّين.

 

 

 موسم حج که همواره موسم احساس عزّت و عظمت و شکفتگي جهان اسلام بود، امسال دستخوش اندوه و حسرت مؤمنان و مبتلا به احساس فراق و ناکامي مشتاقان است. دلها از غربت کعبه احساس غربت ميکند و لبّيکِ جداماندگان با اشک و آه در هم مي‌آميزد. اين محروميّت، کوته‌مدّت است و بحول و قوّه‌ي الهي دير نخواهد پاييد، لکن درس آن، که قدردانستن نعمت بزرگ حج است، بايد ماندگار شود و ما را از غفلت برهاند. رمز عظمت و قدرت امّت اسلام در جمع فراگير و متنوّع مؤمنان در حريم کعبه و حرم پيامبر (صلّي الله عليه و آله) و ائمّه‌ي بقيع (عليهم‌السّلام) را امسال بايد بيش از هميشه حس کنيم و در آن بينديشيم.

 

 

 حج، فريضه‌اي بي‌مانند است؛ گل صد برگ در ميان فرائض اسلامي است؛ گويي همه‌ي جوانب مهمّ فردي و اجتماعي، و زميني و آسماني، و تاريخي و جهانيِ دين، قرار است در آن مرور شود. معنويّت در آن هست، ولي بدون انزوا و گوشه‌نشيني و خلوت‌گزيني. اجتماع در آن هست، ولي به دور از درگيري و بدگويي و بدخواهي. از سويي حظّ روحي از مناجات و ابتهال و ذکر الهي، و از سويِ ديگر پيوند اُنس و ارتباط مردمي. حاجي با يک چشم، پيوند ديرين خود با تاريخ ــ با ابراهيم و اسماعيل و هاجر، با رسول خدا در هنگام ورود پيروزمندانه به مسجدالحرام، و با خيل مؤمنان صدر اوّل ــ را مينگرد و با چشمي ديگر، انبوه مؤمنان هم‌روزگار خود را که هر کدام ميتوانند دستي براي همياري و اعتصام جمعي به حبل‌الله باشند.

 

تدبّر و انديشيدن در پديده‌ي حج، حج‌گزار را به اين باور قطعي ميرساند که بسياري از آرمانها و آرزوهاي دين براي بشريّت، بدون هم‌افزايي و همدلي و همکاري مجموعه‌ي دين‌داران، به بار نمي‌نشيند، و با پيدايش اين همدلي و همکاري، کيد معاندان و دشمنان، مشکل مهمّي بر سر اين راه پديد نمي‌آورد.

 

 حج، رزمايش قدرت در برابر مستکبراني است که کانون فساد و ظلم و ضعيف‌کُشي و غارتگري‌اند و امروز جسم و جان امّت اسلامي از ستمگري و خباثت آنان آزرده و خون‌آلود است. حج، نمايش توانايي‌هاي سخت و نرم امّت است. اين، طبيعت حج و روح حج و بخشي از مهم‌ترين هدفهاي حج است؛ اين همان است که امام راحل خميني کبير، آن را حجّ ابراهيمي ناميد؛ و اين همان است که اگر متولّيان امر حج که خود را خادم حرمين مينامند، صادقانه به آن گردن نهند و به جاي خشنودي دولت آمريکا، رضاي الهي را برگزينند، ميتواند مشکلات بزرگي از جهان اسلام را حل کند.

 

 امروز مانند هميشه و بيش از هميشه، مصلحتِ الزامي امّت اسلامي، در وحدت است؛ وحدتي که يد واحده در برابر تهديدها و دشمني‌ها پديد ‌آوَرَد و بر سر شيطان مجسّم، آمريکاي متجاوز و غدّار و سگ زنجيري‌اش رژيم صهيونيستي، رعدآسا فرياد کشد و در برابر زورگويي‌ها، شجاعانه سينه سپر کند. اين معني فرمان الهي است که فرمود: وَاعتَصِموا بِحَبلِ اللهِ جَميعًا  وَلا تَفَرَّقوا.[1] قرآن حکيم، امّت اسلامي را در چهارچوب «اَشِدّاّْءُ عَلَي الکُفّارِ رُحَماّْءُ بَينَهُم»[2] معرّفي ميکند، و از او وظيفه‌ي «وَلا تَرکَنوِّا اِلَي الَّذينَ ظَلَموا»،[3] «وَلَنـ يَجعَلَ اللهُ لِلکـّْفِرينَ عَلَي المُ‌ـؤمِنينَ سَبيلًا»،[4]  «فَقاتِلوِّا اَئِمَّةَ الکُفر»[5] و «لا تَتَّ‌ـخِذوا عَ‌ـدُوّي وَ عَدُوَّکُم اَولِياّْء»[6] را ميطلبد، و براي اينکه دشمن را مشخّص کند، حکمِ «لا يَن‌هىّْکُمُ اللهُ عَنِ الَّذينَ لَم يُقاتِلوکُم فِي الدّينِ وَلَم يُخرِجوکُم مِن دِيارِکُم »[7] صادر ميفرمايد. اين فرمانهاي مهم و سرنوشت‌ساز، هرگز نبايد از منظومه‌ي فکري و ارزشي ما مسلمانان جدامانده و به‌دست فراموشي سپرده شود.

 

امروز بيش از هميشه زمينه‌ي اين تحوّل اساسي در دسترس امّت و نخبگان دلسوز و صلاح‌انديش آن است. امروز بيداري اسلامي به معني توجّه نخبگان و جوانان مسلمان به دارايي‌هاي معرفتي و معنوي خود، يک حقيقت انکار نشدني است. امروز ليبراليسم و کمونيسم که در صد سال پيش و پنجاه سال پيش برجسته‌ترين ارمغانهاي تمدّن غرب شمرده ميشد، بکلّي از جلوه افتاده و عيوب درمان‌ناپذير آنها آشکار شده است؛ نظام مبتني بر آن يک، فروپاشيد، و نظام مبتني بر اين ديگري هم درگير بحرانهاي عميق و در شُرُف فروپاشي است.

 

امروز نه فقط الگوي فرهنگي غرب ــ که از آغاز هم با وقاحت و رسوايي پا به ميدان گذاشت ــ بلکه حتّي الگوي سياسي و اقتصادي آن يعني دموکراسي پول‌محور و سرمايه‌داري طبقاتي و تبعيض‌آميز هم ناکارآمدي و فسادانگيزي خود را نشان داده است.